Dzień 32: NASA

Dziś mieliśmy same wizyty studyjne: najpierw w firmie Exponent w Menlo Park, miejscu pracy prof. Moncarza, a potem w Ames Research Center. W Exponencie powitał nas prof. Moncarz oraz wiceprezes i CFO Richard Schlenker, który opowiedział co nieco o firmie. Świadczy ona naukowo-techniczne usługi konsultingowe i jest najlepiej znana z analiz wypadków i katastrof. Wypączkowała ze Stanfordu, gdy profesorowie zarabiający na ekspertyzach indywidualnych zdecydowali się połączyć siły. Dziś firma zatrudnia ponad 700 pracowników, z tego 55% z doktoratami, a jej przychody firmy sięgają 300 milionów rocznie (fajna uwaga: firmy ocenia się po przychodach, a nie stanie osobowym: 'we are $300M in size') i pochodzą w 60% z zamówień analitycznych (post factum), w 30% (i rośnie) z działalności proaktywnej, a w 10% z zamówień rządowych. Godzina najlepszych konsultantów potrafi kosztować 400-600 dolarów. Najbardziej perspektywiczne tematy w dziedzinie bezpieczeństwa i zarządzania ryzykiem to wg naszego gospodarza zagrożenia związane z ochroną zdrowia (zanieczyszczenie produktów, zagrożenia chemiczne, kwestie rejestracji nawozów), konsulting produktowy (w dziedzinie bezpieczeństwa urządzeń medycznych czy elektroniki użytkowej) i energetyka, także jądrowa.

Prof. Moncarz i Richard Schlenker

Potem wysłuchaliśmy niezwykle ciekawego (jak na tak skrajnie nudny przypadek) studium zabawnego Stevena Murraya o przypadku awarii urządzenia medycznego (pacjent mało co nie zmarł na stole operacyjnym z powodu przegrzania cewnika w operowanym sercu). Podczas ekspertyzy na potrzeby procesowe okazało się, jak to zwykle bywa w takich wypadkach, że był to niezwykły zbieg okoliczności: problemy na styku połączenia kablowego spowodowały powstanie strumienia danych, który był przypadkowo zgodny z charakterystyką informacji o zupełnie innej naturze – a komputer po prostu zareagował zgodnie z odczytem... A na koniec Fionna Mowet opowiadała o procesie rejestracji leków.

W gabinecie głównego inżyniera

Okazałe wejście z instalacją z fragmentu jednego z badanych obiektów

Jak się okazuje, w jej tworzeniu miał udział prof. Moncarz

Potem została już tylko wizyta w NASA! Po dość długotrwałej procedurze pozyskiwania identyfikatorów poszliśmy najpierw do wielkiego namiotu poza głównym terenem bazy, gdzie wysłuchaliśmy prezentacji weterana (który chwalił się, znał jeszcze braci Wright :) o historii Agencji oraz paru słów po polsku od pracownika o polskich korzeniach – Ryszarda Pisarskiego.

Brama główna

ID do kolekcji

Prezentacja Centrum

Ryszard Pisarski

Wreszcie wjechaliśmy do środka. Teren jest rozległy, więc znów wożono nas autobusem... Najpierw pojechaliśmy do ośrodka badań nad kontrolą operacji lotniczych i kosmicznych wyposażonym w symulator wieży kontroli lotów w postaci pomieszczenia z wielkimi ekranami rozmieszczonymi dookoła, stanowiskami dla kontrolerów i systemem zawiadującym całością. Oglądaliśmy dwie symulacje: lotniska w Los Angeles z warunkami pogodowymi zmienianymi na żądanie (ustawienie suwakiem śniegu na 70% wywołało rozbawienie: śnieg w LA?) i kilka powiększalnych obrazów 360° z misji łazika Curiosity.

Duże monitory to już standard, ale zobaczcie te na łączeniach

Panorama lotniskowa

Panorama marsjańska

Byliśmy też przy symulatorze lotów, konfigurowalnym dla różnych rodzajów samolotów i pojazdów kosmicznych:

Agnieszka przed odlotem

Cały teren jest pełen ciekawych obiektów; wśród nich najbardziej okazały jest szkielet 60-metrowego Hangaru One, jednej z największych wolnostojących konstrukcji na świecie, zbudowanego w 1933 r. dla sterowców, a dziś niszczejącego po usunięciu ołowiowo-azbestowej powłoki. Niestety, konkretnych pomysłów na jego zagospodarowanie na razie nie ma – niedawno Google chciał odnowić konstrukcję w zamian za możliwość garażowania firmowych samolotów, ale NASA odrzuciła ofertę.

Hangar One

Inżynierowie mieli dużo radości z wizyty w tunelu aerodynamicznym. To źródło sporych przychodów dla NASA, bo mimo że to Agencja jest głównym klientem (więc można zobaczyć wiele zdjęć ciekawych obiektów latających), ośrodek realizuje też sporo zamówień dla klientów biznesowych. Koszt wynajęcia tunelu to ok. 4-5 tys. dolarów za godzinę, a badanie obiektu trwa zwykle 160 godzin. W modelu montuje się czujniki badające naprężenia.

Przygotowania do wejścia do tunelu

Wejście do tunelu

Miejsce mocowania modelu

Control room

Na koniec byliśmy jeszcze w sklepiku i na małej wystawie nt. misji kosmicznych. Kombinezony, pełnoskalowy model modułu stacji kosmicznej – w sumie mało ciekawa zbieranina (oprócz faktycznych skał z kosmosu, które robią wrażenie).

Kombinezony, jakieś żelastwa –  trochę dziwne

Efekt "Wow": Oliwia i księżycowy kamień

Mimo wszystko trochę szkoda, że pokazali nam tylko tyle, bo odnieśliśmy wrażenie, że nic ciekawego się tu już nie dzieje, nawet w porównaniu z Warszawą. A to przecież nieprawda.